Za górami, za lasami
Stanął stragan z czereśniami.
Jedna z drugą piękna, lśniąca,
Uśmiechają się do słońca.

Chciałbym kupić choć pół kilo,
Poczuć ich cudowny smak,
Robaczkowi przybić piątkę,
Pestką strzelić prosto w dach.

Chcę już płacić za zakupy,
Lecz me oczy nie chcą wierzyć.
Cena ich zatrważająca!
Muszę się z tym faktem zmierzyć.

Prawie stragan demoluję.
Mimo padającej mżawki,
Myślę szybko, kalkuluję,
Chyba wolę jeść truskawki.

Wśród pachnących kwiatem łąk,
Zieleni traw, żyznych pól,
Spokojnych jezior, szumiących rzek
Raj dla życia ludzi i zwierząt stworzono.
Wszelkim dobrem każdy dzieli się,
W zgodzie i przyjaźni życie toczy się,
Bo każdy prawdę już tę zna,
Że zbierze burzę ten, co sieje wiatr.
Kto ma dwie ręce i chęci,
Z życia, co chce, ukręci.
Cieszyć się nocą, cieszyć się dniem,
Cieszyć się z tej chwili, co jest.
Dzięki wdzięczności za każdy dzień,
Żyje się pełniej, żyje się lżej.
Niech każdy dla własnego zadowolenia –
Leniwie, szybko… jak woli… żyje,
Ale niech pojmie, jak da się prędko,
By sercem patrzeć w bliźniego.
Nie działaj z zazdrości,
Nie działaj ze złości,
Nie czyń nic drugiemu złego,
Stań w obronie słabego.
Gdy jednak przyjdzie w Twym życiu czas,
Że staniesz w obronie wszystkiego, co masz,
Weźmiesz karabin, glocka, berettę,
Skierujesz serię w cel i ochronisz NAS.

Każdy chłopak ma marzenia.
Młody, dzieciak, nastolatek
Oczekuje ich spełnienia
I uniknąć chce pułapek.

Chce zdobywać szczyty gór,
Siłę ma, by iść po swoje.
Zburzy sobą każdy mur,
By zbudować życie swoje.

Mózg odżywi, o ruch zadba,
Przyjacielsko się zachowa,
Z całych sił jednak chce
Żyć w pokoju i nie bać się.

Ponoć pierwszą była ta,
Która wszystkie kwiaty do życia wracała,
Przeróżne zwierzęta budziła ze snu.
Podniosłem przez nią powieki.
Na imię jej Wiosna.

Druga była najpiękniejsza.
Ciepłem przyjemnie dotykała ciała,
Owoce i nasiona czyniła dojrzałymi.
Obdarowała mnie oddechem i wytchnieniem.
Na imię jej Lato.

Trzecia powoli kładła kres szczęściu.
Wszczynała burze i deszcze,
Hamowała radość, uwalniała nudę.
Uśmiercała mi liście na drzewach.
Na imię jej Jesień.

Ostania była najzimniejsza.
Przepędzała zwierzęta,
Mroziła rośliny i ścinała rzeki.
Lecz święty Mikołaj ją lubił i ja.
Na imię jej Zima.

Zima za oknem zamiata,
Drzewa pod puchatą pierzyną białego śniegu nucą zimowe piosenki.
Mikołaj pod osłoną nocy woła swe sarenki.
Wszyscy czują lekki chłód niczym wiatr północy.
Niech zima się nie kończy, jak za złymi ludźmi list gończy.

Lato jest tuż za rogiem.
Chciałbym popatrzeć na lato z okien.
Chciałbym pojechać nad brzeg morza,
Jest wiosna, więc nikt tego nie może.
Chciałbym z kolegami wyjść na grilla,
Ale pogoda się nie przychyla.
Chciałbym od tego wszystkiego odpocząć…
No i wreszcie odpocznę.

Czekałem na wiosnę,
Wiosną dni są bardziej radosne,
Wokół wszystko się zieleni,
Świat w ładniejszy się zamieni.
Drzewa szumią, ptaki śpiewają,
Głowy dobrymi myślami się zapełniają.
Lubię wiosnę,
Wiosną wszystko jest proste!

Wiosna jest jak drzewo, które liście rzuca.
Trochę pada, trochę świeci,
Ucieszone są wciąż dzieci.
Ale gdy zapada zmrok,
To Księżyc świeci mocniej,
Wszystkie dzieci śpią.
A rano już od nowa
Zaczyna się przygoda.

Aby był pokój
A dzieci mówiły po polsku
Najpiękniejsze chwile
Chciałbym poświęcić wojsku

Kiedy staniesz znów na rozstaju dróg,
Kiedy próśb twych nie słyszy sam Bóg,
Kiedy w życiu nie znajdziesz celu,
Wtedy pomyśl o mnie, przyjacielu.
Zawsze rękę ci podam w potrzebie,
Nawet gdy czasem obrażam się na ciebie.
Zawsze jestem, gdy mnie wypatrujesz,
Gdy pomocnej ręki potrzebujesz
I parasol ci nad głową rozłożę,
Kiedy będzie spadać deszczu morze.
Bo jesteś moim przyjacielem na lata
I tutaj, i na końcu świata.

Koniec ósmej klasy
Dla każdego z nas
Przed nami wakacje
I wspaniały czas
Szybko przeminęło
Osiem długich lat
Czegoś nam zabraknie
Czegoś będzie żal
Będziemy wspominać
Nasz młodzieńczy czas
I nauczycieli
Co uczyli nas
W szkole jest wesoło
Każdy o tym wie
Lecz nadeszła pora
By pożegnać się
Nowy etap życia
Teraz czeka nas
Średnia szkoła
Potem studia
Znów przed nami fajny czas

Co wszystkie historie mają ze sobą wspólnego?
Wszystkie dochodzą do końca

Szczęście, smutek, miłość,
Relacja i życie –
To wszystko dobiega do końca.

Początek nas cieszy, a smutek druzgocze.
Koniec swój niestety ma każda istota.
Wszyscy zwracają uwagę na nowe rzeczy,
Natomiast te stare odchodzą w zapomnienie.
Tak właśnie wygląda cykl życia,
Od którego nikt na tym świecie nie ucieknie.

Cykl życia jest dobry i zły,
Szczęśliwy i smutny,
Okrutny,
Ale należy korzystać z niego.
Dlaczego?
Nikt nie wie tegoooooo…

Myśli – co zrobić.
Myśli – co już się zrobiło.
Myśli – pędzące jak stado zwierząt.
Wszyscy mamy swoje myśli,
Każdy ma inne,
Każdy – wyjątkowe, a jednak podobne.
Mamy ich tak wiele,
Ciągle się nimi otaczamy,
A dla innych są wciąż niewidoczne.
Każdy myśli wciąż o sobie,
O swoich problemach,
Nikt jednak nie myśli o innych.
Ludzie są tak skupieni na sobie,
Że nie dostrzegają problemów drugiego człowieka.
Zakres ludzkich myśli ogranicza się
Do samych siebie.
A czasem niewiele trzeba,
By pomyśleć o innych.

Gdy wreszcie nadchodzi lato,
mam wielką ochotę na to,
aby oddalić rychłą rozłąkę,
idę na naszą kwiecistą łąkę.

Wspominam te piękne lata,
gdy nas męczyła nudna OŚWIATA,
razem było nam z nią raźniej
i wiedza wchodziła do głowy łatwiej.

Wspominam nasze lekcje,
gdy udawaliśmy ciężkie infekcje,
biegaliśmy do pielęgniarki
i zerkaliśmy na szkolne zegarki.

Wspominam naszych nauczycieli,
głębokiej wiedzy naszej krzewicieli,
wspominam, gdy się o nas martwili,
a myśmy się dobrze wspólnie bawili.

A teraz wspominam te lata
i mam nadzieję,
że nadal męczyć mnie będzie OŚWIATA.